Չնայած Արցախյան պատերազմից հետո Գորիսում զբոսաշրջիկներ գրեթե չկան, մարդիկ խուսափում են Գորիս գալ, միևնույն է, քաղաքը շարունակում է փթթել, ամեն տեղ շինարարություն է, հարսանիք, կնունք ու մաքրություն։
Ամեն առավոտ դատարկ փողոցներում կարելի է գտնել մի քանի երիտասարդի, մեծահասակ կանանց․ հենց նրանք էլ արթնացնում են քաղաքը։
Ժամը 7։15 է։
Դատարկ փողոցում լսվում է Կարինեի ու Լուսիկի ավելների քստքստոցը։ Նրանք շշուկով միմյանց հետ քննարկում են, թե ո՞ր մասի աղբը մնաց հավաքելու։
Լուսիկը մի քանի տարի է ինչ տեղափոխվել է Գորիս։ Ասում է, որ դպրոցում բարձր գնահատականներ էր ստանում և պատմություն առարկայից փայլուն գիտելիքներ ուներ, երազում էր պատմաբան դառնալ, բայց կյանքն այնպես է դասավորվել, որ հիմա քաղաքի փողոցներն է մաքրում։ Չի դժգոհում ոչնչից․ Ի՞նչից բողոքենք, աշխատանք է, կատարում ենք։
Հանդիպում են, քննարկում, պլանավորում ու շարժվում դեպի առաջ։
-Կարինե, բայց չենք հասցնի էսօր էսքանը մաքրել,-ասում է գործընկերուհուն։ Վերջինս էլ, թե՝ «Դե, որ էսքան զրույց անենք, չենք հասցնի, վեր կա՛ց է։
Ոչ մի տրտունջ։ Շարունակում են մաքրել առվակները։
-Նախորդ տարիների համեմատ, քաղաքն այժմ ավելի մաքուր է, ասում է Լուսիկը։ Ընկերուհին քթի տակ ժպտում է՝«Դե, մեր շնորհքնա»։
Չե՞ք հոգնում
-Որ ասենք, հա՛, հոգնում ենք, մեզ չեն ասելու՝ դե լավ, մի եկեք աշխատանքի, բայց աշխատավարձ ստացեք, -իրար հերթ չտալով խոսում են։
Հարցնում եմ, թե օրվա մեջ որտեղ են սուրճ խմում։ Լուսիկն ասում է, որ կետչուպի շիշ ունի առավոտյան տաք սուրճը լցնում է, կեսօրին արդեն սառած է լինում, ու այդպես խմում է։
Կարինեի մեկ տարեկան աղջկան ութսունն անց տատն է խնամում։ Ընդմիջմանը տուն է գնում, և վերջին պահին հասցնում մի քանի կում ըմպել դառնահամ սուրճը։ Նա վրդովված պատմում է, որ անցորդներից շատերն անտարբեր են, անփույթ, տեսնում են՝ մաքրում ես փողոցը, հետևիցդ թուղթը նորից շպրտում են գետնին, երևի մտածելով, որ իր պարտքն է հետ շրջվել և նորից մաքրել․․․
Ձմռանն աշխատանքն ավելի ծանր է․ անդադար տեղացող ձյան հետ ավլում են փողոցի աղբը, ձյունը։
-Ամենամեծ դժվարությու՞նը,- հարցնում եմ։
-Անհարմար ավելը, մնացածն ընտիր ա, -ասում են զրնգուն ծիծաղով։ Լուսիկն ավելը մի ձեռքից ձեռքն է տեղափոխում և կոշտացած ափով ուղղում մազափունջը․ արևահարված դեմքի վրա երևում են նրա ժպտացող աչքերը։
7։30 է։
Քաղաքն արթնացել է։ Տաքսու վարորդներն են արդեն մոտենում կանգառներին, ուլունքի նման շարվում փողոցների երկայնքով։ Երթուղայիները մի քիչ աշխուժացնում են քաղաքը։
Կարինեն, Լուսիկը շարունակում են ավլել փողոցը։ Արևի առաջին բարի լույսը նրանք են առել, և մաքուր փողոցներում շաղ են տալիս արևի Բարի լույսը։
