«Ես իմ տղուն կորցրել եմ 44-օրյա պատերազմին, ով պայքարել ա Արցախի կանգուն լինելու համար․ ես չեմ կարա իմ տղուն դավաճանեմ ու թուրքերի հետ համատեղ կյանք սկսեմ։ Մեր տունն ամենավատ տեղում էր՝ Շուշիի ներքևի Կրժկան կոչվող թաղամասում։ Թուրքերը հասել էին այնտեղ․ կրակ էին վառում, խորոված անում, երգում-պարում։ Անհնար էր երեխաների հետ այնտեղ մնալ», – ասում է Ռուզաննա Մարտիրոսյանը։ Ռուզաննայի հետ էր նաև աղջկա ընտանիքը, ով 44-օրյա պատերազմից հետո Շուշիից տեղահանվել է Ստեփանակերտ, հիմա էլ՝ Գորիս։
Արցախցիների մեծ մասը հասցրել է պարզապես դուրս գալ ապաստարաններից և մազապուրծ հասել Ստեփանակերտ․ մի մասը տնային հագուստով, առանց որևէ փաստաթղթի, մի մասը հասցրել է մի քանի հագուստ ու փաստաթղթեր վերցնել։ Այդ ամենի մասին բոլորը չեն էլ նշում, երբ հարցնում ես, թե ինչ են թողել Արցախում․ «հայրենիք ենք թողել, հայրենիք․ ուրիշ ոչինչ աչքիս չի երևում», – ասում է Մարտակերտի շրջանի Կուսապատ գյուղի բնակիչը։ Անունը չնշեց, առանձնապես խոսելու ցանկություն էլ չուներ, ասաց, որ կմնա Գորիսում․ «գաղթական մարդիկ ենք, որտեղ ասեն՝ էնտեղ էլ կմնանք»։
Ամբողջական հոդվածը կարդացեք այստեղ

Լրագրող