Ի սկզբանե ծրագիրը շեշտը դրել էր մեծահասակների հետ լուսանցքում մնացած պատմությունների լուսաբանման վրա: Սակայն բացառության կարգով որոշեցին ընդառաջել երիտասարդների խնդրանքին և որպես ֆիլմի թեմա նկարահանել իրենց երազանքերի մարզադահլիճը:
Քանի որ ծրագրի մասնակիցների մեծ մասը Ակների միջնակարգ դպրոցի աշակերտներ են, վերջիններիս ցավերն ու մտահոգությունները կարելի է ասել խաչվում էին մեկմեկու հետ: Ծրագիրը նաև խնդիրների մասին խոսելու և բարձրաձայնելու հարթակ համարելով, երիտասարդները որոշեցին պատմել իրենց մարզադահլիճի, միայն այդ անունն ունենալուց բացի ուրիշ ոչնչի մասին չներկայացնելու խնդրի մասին:
Տարիներ շարունակ երիտասարդները ստիպված էին պատկերացումներ կազմել մարզադահլիճի, որպես կարևոր օղակի լինելիության մասին: Ակների միջնակարգ դպրոցն մինչև վերջին տարիները չուներ մարզադահլիճ, ուր աշակերտները կարող էին իրականացնել ուսումնական ծրագրերով նախատեսված մարզումներն ու վարժանքները: Աշակերտները ստիպված էին այդ ամենն անել դրսում, հողի վրա, քարքարոտ միջավայրում, որն շատ հաճախ հանգեցնում էր վնասվածների: Վերջին տարիներին հնարավոր եղավ մի փոքր տարածք վերանորոգել և դարձնել մարզադահլիճ: Ճիշտ է տարածքն առկա է, սակայն այս դեպքում չկա որևէ կահավորում: Երիտասարդները պատմում են, որ շատ հաճախ նստել են մարզադահլիճի կենտրոնում, փակել աչքերը և մտավոր պատկերացրել այն ամենի մասին, ինչ իրական մարզադահլիճ ունենալու պարագայում կիրականացնեին:
