Սյուզին անտուն է, Գորիսում շատերն են դեմքով ճանաչում նրան։ Երկար ժամանակ է, ինչ կինն օգտվում է բարեգործական ճաշարանից։ Ճաշի ժամը մոտենում էր, մի կողմ քաշված՝ ապուրի ամանը ձեռքին լուռ սպասում էր իր հերթին։ Դժվարությամբ է մտաբերում, թե երբանից է սկսել օգտվել, ասում է․ «Շուտվանից եմ է՜ ստեղ գալիս»։ Շորին ձորից, որը քաղաքից մի քանի կիլոմետր հեռու է և որտեղ պատսպարվում է, ամեն օր՝բացի շաբաթ ու կիրակիից, ընդմիջմանը հասնում է բարեգործական ճաշարան։
Համավարակով պայմանավորված, մեկ տարուց ավելի է, ինչ ճաշարանի այցելուները սնվում են ոչ թե ճաշարանի ներսում, այլ ստանում են իրենց բաժինն ու տուն տանում։
76– ամյա միայնակ ապրող կինը՝ Հասմիկը, նույնպես եկել էր իր բաժին ճաշը տանելու․ասում է՝ չորս–հինգ տարի է, ինչ օգտվում է ճաշարանից ու գոհ է։
Գորիսի բարեգործական ճաշարանը սկսել է գործել 1991թվականից, ֆրանսահայ բարերարների աջակցությամբ։ Ճաշարանի տնօրեն Կարինե Ավետիսյանի խոսքով՝ սկզբում գորիսեցիների համար անսովոր էր, իսկ հետո դժվարությամբ սկսեցին այցելել նաև տեղացիներ, ովքեր սոցիալապես անապահով են։ Արցախյան առաջին պատերազմի տարիներին Գորիսում շատ էին տեղահանված արցախցիները, և բարեգործական ճաշարանի այցելուների մեծ մասը հենց իրենք էին։ «Ժամանակին շուրջ 200 այցելու ունեինք, մեծ մասն Արցախից տեղահանվածներ»,– ասում է Կարինեն։
Տնօրենը պատմում է, որ տարեցտարի այցելուների թիվը նվազեց, որովհետև տեղահանվածների զգալի մասը այլ բնակավայրեր էին տեղափոխվել։
Չնայած Արցախյան առաջին պատերազմի դժվարություններին, ճաշարանը մշտապես գործել է, սննդով ապահովել բազմազավակ ընտանիքներին, միայնակ ծերերին ու տեղահանվածներին։
«Պատերազմի տարիներին մենք շատ խնդիրներ ունեինք՝ հատկապես ջրի, էլեկտրաէներգիայի, և պարբերաբար հովհարային անջատումներ էին լինում։ Երբ օրվա մեջ մեկ ժամ հոսանք էինք ունենում, ինչքան հասցնում՝ պատրաստում էինք ճաշը, իսկ հետո, շարունակում էինք օջախի վրա եփել։ Տարիներ շարունակ այդպիսի պայմաններում ենք աշխատել»,–պատմում է տիկին Ավետիսյանը։ Տեղահանվածներին աջակցել են նաև արցախյան երկրորդ պատերազմի օրերին, կարիքավորներին ապահովել սննդով, սակայն միայն բարեգործական միջոցներով լայնածավալ աջակցություն կազմակերպել հնարավոր չէ։
Այժմ Գորիսի բարեգործական ճաշարանն ունի 70 շահառու, որոնցից ամենատարեցը՝ 90, իսկ ամենաերիտասարդը՝11 տարեկան է։
Վերջին հինգ տարիներին ճաշարանը գործում է «Կամրջակ» բարեգործական կազմակերպության աջակցությամբ։ Տնօրենի խոսքով՝ կազմակերպությունն ընդամենը 70 շահառուի է աջակցում։ Ցավում է, որ ստիպված են եղել աշխատակիցներ կրճատել։
«Երեսուն տարվա մեջ միայն վեց ամիս չենք աշխատել։ Ճաշարանի շենքը սեփականաշնորհելու գումար չունեինք, միայն այդ վեց ամսվա՝ չաշխատելու այդյունքում գումարը հավաքվեց ու կարողացանք գնել այն»,–ասում է Կարինեն։
Սույն հոդվածը հրապարակվել է ԵՄ ֆինանսական աջակցությամբ: Հոդվածը արտացոլում է հեղինակի կարծիքը և պարտադիր չէ, որ արտացոլի ԵՄ տեսակետը։
