Տեղ գյուղում ապրող Հասմիկ տատը կյանքի ութսուն տարիների կեսից ավելին զբաղվել է մեղբվաբուծությամբ։ Տան հարևանությամբ գտնվող ոչ մեծ հողատարածքում են տեղադրված փեթակները։ Ասում է, որ անցած ձմեռը բարենպաստ չէր, շատ փեթակներ դատարկվեցին։ Հիմա էլ բերքից գոհ չի, երաշտի պատճառով մեղուները բավարար պաշար չկարողացան հավաքել։
Նախորդ տարիներին գարնանից մինչև ուշ աշուն փեթակները գյուղից դուրս էին տանում, բայց հիմա այդ տարածքներում վտանգավոր է, դրանք գտնվում են ադրբեջանցիների ուղիղ նշանառության տակ։
Վեց երեխա ունի մեղվապահ տատը, թոռներ, ծոռներ։ Ասում է, որ բերքը բոլորին բաժանում է, ավելցուկն էլ՝ վաճառում։ «Ամեն առնողին մեկ կիլոգրամ անվճար եմ տալիս»։ Նրա կարծիքով պատերազմից հետո գյուղատնտեսությամբ զբաղվողների համար դժվարություններ են առաջացել․«Պատերազմից հետո գյուղում կյանքը փոխվել է, մարդիկ խեղճացել են մի տեսակ, կյանքը դժվարացել է, խանութներում էլ առևտուր չկա»,-ասում է և շարունակում, որ նախկինում անասնապահությամբ զբաղվողներն այլևս չեն կարողանում անասուն պահել, որովհետև արոտավայրերը կրճատվել են, ոմանք վաճառել են։ Իրենք էլ են վաճառել, որովհետև անասնակեր չեն կարողանում ապահովել։ Հազիվ մեկ կթու կով են պահում։ Եվ ինչպես ինքն է ասում, ընտանիքի ապրուստի հիմնական եկամուտը մեղրի իրացումն է։
Սույն հոդվածը հրապարակվել է ԵՄ ֆինանսական աջակցությամբ: Հոդվածը արտացոլում է հեղինակի կարծիքը և պարտադիր չէ, որ արտացոլի ԵՄ տեսակետը։
