Հադրութի շրջանի Հարթաշեն գյուղից է Գորիս տեղափոխվել Կարինեի ընտանիքը։ Մինչ Գորիս գալը՝ պատերազմի առաջին օրերին, նա հարսի և երկու մանկահասակ թոռների հետ Մեծ Թաղերում, այնուհետև հարսի հայրական գյուղում՝ Տիզափայտում մեկ-երկու օր մնալուց հետո տեղափոխվել են Գորիս։ Կարինեի ամուսինը մնացել էր գյուղում, բայց երկու շաբաթ հետո նա ևս ստիպված է եղել լքել Հարթաշենը։
Որդին՝ 32- ամյա Ալբերտը, ով պայմանագրային զինծառայող էր, պատերազմի հենց առաջին օրը բեկորային վիրավորում է ստացել, բայց ապաքինվելուց հետո կրկին մեկնել առաջնագիծ։
Պատերազմի ընթացքում ստացած վնասվածքի հետևանքով՝ այժմ նա լսողական խնդիրներ ունի, ասում է՝պետք է բուժում ստանա, որպեսզի ամբողջովին վերականգնվի լսողությունը։
Ալբերտը պատմում է, որ մինչև պատերազմ իրենք աշխատանք ունեին գյուղում․ մայրը դպրոցում որպես մաքրուհի էր աշխատում, կինը՝ գյուղապետարանում՝ քարտուղարուհի։ Հարթաշենում վարելահող ունեին, տնամերձ հողամասն էին մշակում,անասուն էին պահում, և բերքն ու բարիքը կարողանում էին իրացնել Ստեփանակերտի շուկայում։ Ալբերտի խոսքով՝ ոչնչի կարիք չունեին մինչ պատերազմը, կարողացել էին իրենց քրտինքով տուն տեղ ստեղծել,կահավորել, բայց հիմա ոչինչ չունեն․ մայրն ու կինը ոչինչ չեն հասցրել իրենց հետ վերցնել, նույնիսկ հայրը, ով ավելի ուշ է գյուղից հեռացել, չի կարողացել իրենց ավտոմեքենայով գալ։
Վեց հոգանոց ընտանիքը վարձով ապրում է մեկ սենյականոց բնակարանում, որտեղ պայմաններն, ինչպես Ալբերտն է ասում՝ բավարար չեն։ Պետությունը գույքով ապահովել է, սննդով ու անհրաժեշտ առաջին անհրաժեշտության իրերով էլ՝ Գորիսի համայնքապետարանը։ Զբաղվածության խնդրի լուծման համար զինվորական ծառայությունը թողնելուց հետո քաղաքի շուկայում տաղավար են վարձակալել։ Մոր հետ միասին աշխատում են, մայրը ժինգյալով հաց ու կարտոֆիլով կարկանդակներ է պատրաստում ու վաճառում։
«Արդեն մեկ ամիս է, ինչ սկսել ենք այս գործը ու գնալով ավելանում են մեր հաճախորդները, ամեն օր էլ ունենում ենք գնորդներ, ինչքան պատրաստում եմ, էդքան էլ վաճառվում ա պատրաստածս»,-ասում է Կարինեն ու ավելացնում, որ ինքը նույնիսկ կարկանդակներն է իր՝ հատուկ բաղադրատոմսով պատրաստում։
«Հադրութի կանաչիների համն ուրիշ ա, մի քանի տեսակ կանաչի եմ բերել Ստեփանակերտից, հիմա էլ որոշ բաներ աճեցնում ենք աղջկաս տան մերձակա հողատարածքում, որ ժինգյալով հացի մեջ օգտագործեմ»։
Կարինեն ասում է, որ երբ ժինգյալով հացի սեզոնը վերջանա, կսկսի պիցցա ու էլի ուրիշ բաներ պատրաստել։ Պարապ չի մնա, որովհետև, համոզված է, որ նեղ օրվան՝ լենն էլ կա։
Սույն հոդվածը հրապարակվել է ԵՄ ֆինանսական աջակցությամբ: Հոդվածը արտացոլում է հեղինակի կարծիքը և պարտադիր չէ, որ արտացոլի ԵՄ տեսակետը։
